MATERNUM Genus

MATERNUM Genus

apud Israelitas, inprimis spectatum, quum de puris natalibus ageretur, qui ad successionem requirebantur. Unde puri satis, Natales habiti, quantum ad nobilitatem Israeliticam et dignitates omnimodas (praeter Pontificalem ac Sacerdotalem) tametsi patre quis genitus esset sanguinis non Israelitici, qua de re fuse agit Io. Seldenus de Iure Gentium et Natur. l. 2. ubi de Proselytis, Herode Rege aliisque huc spectantibus agitur. Vide de Campanis, Iliensibus, Ponticis, Ulpianum l. 1. §. 2. ss. ad Munic. Idem de Antiochenis, habet Iulianus Augustus C. Theodos. l. 10. tit. 1. l. 51. et C. Iustin. tit. de Deenrionibus l. 22. De Xanthiis quibus a Matribus propterea nomen imponi solitum, plut. de claris mulier. c. 9. imo Lycii cunctis, Herodotus l. 1. Et consonum est illud Virgilii de Drance, Aeneid. l. 11. v. 340.

——— Genus huic Materna superbum

Nobilitas dabat.

Sed et de nobilitate a Matre sola praestita, recentiora habentur exempla, in Campanis, Trecensibus, Senenfibus, Clarimontanis Galliae, de quibus vide Dionys. Gothofredum ad l. 1. D. de Munic. Imo recentissima, in variis Indiae gentibus, quorum sceptra non ad Regum filios, sed nepotes ex sororibus, devolvi patrium mos est; uti pluribus videre est, apud Petr. de Valle Itinerar. Parte IV. Ex iure autem Caesareo, exemplo Senatorii ordidinis, Patris originem municeps unusquisque sequatur, C. Theodos. l. 12. tit. 1. l. 101. et C. Iust. tit. de Decurion l. 36. nec valuit contra Rescriptum Principale; quo privatus quis ex Masdterno sanguine sibi privilegium vendicaret, licet ius eiusmodi civitatibus aut provinciis integris rite satis, iut in ante dictis, concederetur, qua de re plura congessit A. Tiraquellus de Nobilit. c. 12. §. 20. etc. Certe ad Materni sanguinis solius, inter homines, dignitatem spectat haud parum egregium Iuliani Augusti commentum illud, ubi de Diis. veluti Iove, Apolline, aliis, locô Patrum nonnullis habitis, disserens, Orat, 2. de Constantii Imperatoris gestis, eousque sanguinis apud homines Maternisolius (Patribus humanis spretis) vult haberi rationem, ut, quoties cuiquam Viro praeclaro ac virtute eminentius praedito defuerit eiusmodi Pater humanut, eidem divinus seu e Deorum coetu aliquis fuerit pro Patre assignandus, a quo, ut a matris amatore, adeoque per matrem, apud homines, solum nobilitatus fuerit: apud Ioann. Seldenum de Synedriis veter. Ebraeor. l. 3. c. 9. Ratio huius moris inde nonnullis arcessitur, quod, ut Homer. ait Od. a. v. 216.

----- ού γάρ πω τις ἑὸν γόνον αὐτὸς ἀνέγνω.

Patris nemo sibi consciums ipse est.

Et Menander

Α᾿υτὸς οὐδεὶς οἶδε πῶς ἐγείνατο,

Nemo ipse novit, quô sit exortus satu.

Qui et alibi,

Ε῎ςιν δὲ μήτηρ φιλότεκνος μᾶλλον πατρὸς,

Η῾ μὲν γὰρ αὐτῆς οἶδεν υἱὸν, ὁ δ᾿ ὄιεται.

Mater generius liberos adamat paetre:

Quia mater esse scit suos, pater autumat etc.

Ideo ratio reperienda fuit, inquit H. Grotius, quâ probabiliter constaret, quis esset partus cuiusque pater, de Iure Belli et Pacis l. 2. c. 7. §. 8. ubi hanc in rem plura.